Alzend da tza e da dlà
A gh’era ‘na volta, in na villa dla Bassa, un sgnor brutt, ma tant brutt, ch’l’iva fatt tirar via, dal so palazz, tutt i specc.
Tutt no però, parchè un l’era armas tacâ al mur, dasmingâ ; al brutt sgnor, alora, vdendas al specc al s’è miss a piànzar disprâ. A riva al so domestich e al ved al so sgnor piànzar e zo, alora, a piànzar anch lu.
Dop un poch al sgnor als calma ma al so domestich no, ansi, al piànz ancòra da più.
“Parchè piànzat, dal mument che me am son rasegnâ?”
E al domestich: “Ah! Al fat l’è che lu al s’è rivist ‘na volta sola, mentar mè al ved tutt i de!!!”