La “Pulenta”
Dipinto di Mario Nicetto

La “Pulenta”
Vers sira mè nona la praparava la stagnada lusenta, par far na gran pulenta; la purtava in cà i stecch e la legna sutila pr’aver na fiama sempar pulida.
L’impisava la lum, tacada sota al camin, par vedar ben dentar in dal stagnadin.
E po’ la praparava un tigin con l’oli, l’ai e la panseta a tuclin, par cunsar di radtin.
Mi a badava che la panseta e l’ai in brusess, ma pian pian i s’rosoless.
Intant mè nona con la canela la masdava par dastinprar la farinada e an far di farinei poc bon e poc bei!
Dop mes’ora la pulenta l’era cota
e già pronta in sal tuler,
con in sima na guciada ad rèv.
Da un pess chi bagaiett i vleva gustar
ad pulenta un bel cuciar,
ma mè nona l’ai parava fora a sugar
parchè la pulenta l’era incora da dastimprar . . .
D’inveran i putin i rivava da la stala
con adoss l’udor di vadlin e dla paia . . .
Quanti ann è ormai passa e quanti robi è cambia:
I cavii tutt imbianca, i dent . . . quasi tutt andà e la peli crespa e fiapa . . . e li gambi cli batt la fiaca! . . .
Sol al ben in dal cor l’è rastà tal e qual cumè pr’al passa.
Cum’eran cuntent d’essar in bona armonia con i parent e tuta la famìa!
Cla feta ad pulenta
calda buienta
la sasiava grand e piculin,
tuti puvrett cumè S. QUINTINI
Rosa Mantovani
Tratto da: Poesie dialettali
Autore: Rosa Mantovani
Santa Caterina di Concordia 1984