Cruàti, braghi, sòcoi, stanèli, biscott, pên e gabên, sugamên, pgnatti e fursìni, còrag, granâdi, masarên, pérsagh, arvèa, langoòrii, fig e mlón (a la so stasôn), sélar, ravanéi, salam (ench a dò gambi…) bursèti, curtéi, pètan (enc qui da far i macarôn), grasùa, pandôr, sigòoli, srêsi, pir, pom (e tutta la roba c’a ghè in dal mond)…

I nostar vintzinc letôr i prèvan pinsâr d’esar al’lpercop o al Grandemilia a Modna, dentar a chi curidôr urdnâ e schilênt, in du as sênt i autoparlênt chi bacàian in inglês ogni do paroli, e in du s’gira con chi cariulên in du soquênti madr’d famia i’g mettan dentar ench chi pòvar putên par via ch’in scuriàtan cum’è dagli avi màti inens e indrê, magari col risc che la casèra a i conta in dal prèsi dl’a spesa… Inveci no; tuta cl’abundênsa as pol catâr enc al marcâ dal Cavèss ala dmenga da matina.

Al sò, al sò, i mirandlên i prevan dir ch al marcâ più gros i gl’an lôr, al sabat, e che a la Mirandla a tira n’aria più sitadina. An pos minga dàrag tòrt, però par nuâtar dal paès dal sciall, par mè almeno, al nòstar marcâ l’è quasi ‘na fèra, n’ocasión mondêna. Iv mai vist la baraónda c’a ghè? Intênt, anch nuâ­tar andem a drìa alla globalizzazione: turc, africhên, cinês, indiên tutt vuiâ in di sabariòtt ad tutt i culòr con chi sugamên in có. Però enc soquênt tra i nustrên in schèrsan minga: n’a volta an sa vdiva l’ora da spianâr al vistî d’la festa: ‘na bela camìsa schilenta strichêda sù in na cruàta da far gnir al strangòss, giachétt, che magari al costumêva al temp dal duca Pasaren, però tutt urdnâ e a spìgul vîv. Adessa an n’è minga dificil vèdar di obrobri: gint stramnâda in braga curta con do gambi ch’i paran un scalètt da pùi, savàti strasinêdi, camìsi averti ch’i dascuàcian di vintrôn pin c’me na bòta, ghigni invardumêdi e magari con un pòc ad feramènta atac al nês, dóni ch’isn acòrsan minga c’ag tàca a mulâr i sèrc e i gân idea ad fâr incora al suvnòtti; opure av sarà capitâ ad vèdar un qualc cagaròtt nustrên c’a par ch’al dascòra da par lò cum’è ‘n matt e invéci al gà al telefonên stablì a tac a l’urècia c’a g met in sbuiùs al sarvèlli… e via discorrendo.

Certo che al Barnardón, da stâr insima i còpp ala Mirandla, l’arà vist Sècia pina e vóda in più ‘d sènt ann c’al sbarluma, e an sa scandalisa minga ‘d sicur. E a proposit, agh’ vrissan dàr un cunsili: c’als modernìsa enca lò. Cal canuciàl c’al gà l’è vecc taruli e second me an s’ag ved n’órba gòsa. Cal vegna a cataràs al Cavèss, là ad long a la via Cuncórdia, darènt a Dasvèdar. Al Cavess, an è minga famós sòl pral marcâ, ma ènch par l’oservatòri astronomic cl’ha contribuì a far tgnòsar al nom ad Cavèss ind’ l’univèrs, vist che i astrònom nustrên, i àn scopert soquênt asteroidi (ch’i èn di giarón più o meno grôs chi prilan d’intoran al sôl, con pericol c’un qualchidôn as casca a cavàl i coran); e a ôn i g’an dà al nòm dal nòstar paès. E scusate se è poco.

Gian Luca Tusini