Meno mal che nisun agh pénsa, però che dispèt s’i’m regalas ’n arlòi! Parchè?

Parchè l’arlòi l’è cativ e prepotént. Tal guard e lu’t dis, con prepotenza: ’Mò dai, t’an véd ch’l’è tard? Còri, còri: T’arcòrdat minga ch’at’gh da far quést-chi, ch’at’gh’ha da far cl’altar-là?

E tant àltar quéi am ziga ’drè.

Se ti pò ’t ’gh dmand‘ ’Va un pò più pian, par piaser! ’, lu, nò! , a par ch’al faga a posta-anzi, al fa a posta! — al va più fort; e quand t’al torn’a guardar lu al’t rid in facia. Ma s’at fus ti ch’at vlis ch’al cors cora un pò, alora no: la cativèria l’agh vièn fora tuta, con cla facia: al’s férma, alméno a sembra.

Eh, si: prepotént, al’t a scurta al temp bèl;

cativ, al’t a sloga cal brut! A sfèra, ch’as agh pardunava anch s’i sbagliava, o eletrònic, mudèran, prècis…cmè un arlòi…ch’i ’n sbaglia mai: tut cumpàgn: cativ e prepotént.

A mi ’nvò- òt an e za parsunièr dal témp-agh ho dmandà, vist ch’al ’gh’iva ’n arlòi al braz (eletrònic, per forza) che ora èra-e lu, subit, tant d’ora e minut. Agh sòn armas curt. Alòra sgnand quél a sfera ’tacà al mur agh ho dit: ’E quél-la, che ora fal? ’. Lu al l’ha guardà bén, al l’ha studià dimondi, ma gnénta: l’è armas mut. In fònd in fònd al ’m ha fat cuntént: quél-là ’l ’ivan schizà.

Un bòt, dù bòt…sòrd, stunà… Ma quél-la l’è al campanòn dla tòr dl’arlòi_ l’èra la tant temp ch’an sunava più… ch’a sia la volta bòna ch’i al mét a pòst…?

Si, adès a piant li tut e a vagh a vedar.

Tratto da: Ancàra, come ‘na volta in piaza.

Pubblicato da: Gruppodialettale “La Trivela”- Modena

Anno 1981