La volp e al lòv

Na volta, la volp, ch’l’era in gir, d’ nott, d’intoran a na cà par zarcar quell da rubar, l’era saltàda in zima la sòia dal pozz e l’ a gh’ era sblizgàda dentar. La s’era ciappada a tach a la cadéna e a la seccia ma con al pes ch’l’a gh’iva l’era andada zò e adess l’era lé ch’l’a pinsava cum l’iva da far a gnir fòra. Intant ch’l’era lé ch’l’a li pinsava tutti, a passa al lòv, al ved la seccia pina, al guarda in dal pozz e al ved la volp. Al gh diis:”Cus’a fat fi dentar?”. “A son ché ch’a magn na galina”. “Dentr’in dal pozz?”. “Mo sé, s’a t’ho da dir la verità, a san gnuda chì zò parchè a son più còmda; a gh’ho un mucc’ d’ gallini da magnar e a gh’iva paura ch’is sintissan a zigàr. Salta dentar in d’la seccia e ven zò anca té; ch’a s’in cavéma la vòia, na bona volta”. Al lòv al fé acsé; l’andé dentar’in d’la seccia ma con al sò pes l’andé zò e al fé gnir sù la seccia andù a gh’era dentar la volp ch’l’era più alzèra.

Tratto da “Quand al Sgnòr al girava pr’il stradi” di Vilmo Cappi

Letto da Flavio Rebecchi